voor zingeving, spiritualiteit en ontmoeting, omdat leven meer is …

TERUGBLIK ACTIVITEITEN 2024 JULI - DECEMBER
Scrollt u door om alles te zien - U kunt de foto's vergroten door erop te klikken.

3 DECEMBER 2024: KERSTSTAL SCHILDEREN MET HAPPY STONES - WORKSHOP

Dinsdagmiddag 3 december kwam een groepje deelnemers bij elkaar om de kunst van het stenen beschilderen, het maken van 'happy stones' onder de knie te krijgen onder de inspirerende leiding van Margo van de Bosh - Damoiseaux. De workshop was door haar zorgvuldig voorbereid met een keuze uit tal van stenen, van groot tot heel klein, een keur aan verfstiften in diverse breedtes en alle kleuren van de regenboog. Er was zelfs gedacht aan 'lepkes' om eventueel onze vingers schoon te maken. Na een duidelijke uitleg door Margo, haar onderwijsachtergrond wierp ook nu zijn vruchten af, ging iedereen aan de slag. Het bleek een heel prettige bezigheid te zijn die zoveel aandacht vroeg dat het niet moeilijk was om alle dagelijkse besognes los te laten en al snel was het doodstil in de ruimte. Ieders persoonlijk creatieve gaven en tussentijdse adviezen van Margo leidden tot mooie peroonlijke werkjes. Tussendoor werd elk door Gerard voorzien van een kopje koffie of thee met een speculaasmuffin of een stuk taaitaai (en vaak allebei), het is tenslotte behalve Advent ook Sinterklaastijd. Na een goeie anderhalf uur hard en genoeglijk werken waarbij men met belangstelling elkaars vorderingen bewonderde was het tijd om de werkjes te vernissen. Margo had ter inspiratie wat van haar eigen werk meegebracht dat ze tegen een zacht prijsje aanbood, hetgeen flink aftrek vond. We hebben met elkaar een heel pretige en inspirerende middag beleefd, die naar meer smaakte!

29 NOVEMBER 2024: ONZE LIEVE VROUWE VAN RUST - VRIJDAGMIDDAGWANDELING

Op deze laatste vrijdagmiddagwandeling van 2024, vertrokken we met 9 personen vanuit Heppeneert, dicht bij Maaseik. Het weer was koud, maar de zon scheen fel en er was weinig wind. Een optimale weersomstandigheid in deze tijd van het jaar.
Gerard legde uit dat de wandeling ongeveer 8 kilometer was. We zouden voornamelijk door weilanden lopen en pas op het einde het kerkje bezoeken.
In Heppeneert zelf wees Guus ons op het monument met vier stenen kaarten. Het verhaal erbij ging over de kaartridder, die zijn ziel aan de duivel verkocht had om zeven jaar een prachtig leven te kunnen leiden. Na die zeven jaar zou de duivel zijn ziel krijgen. Vrienden raadden hem aan om tot Gertrudis te bidden (patroonheilige van de kerk van Heppeneert). Toen de zeven jaar voorbij waren ging hij te paard naar de afgesproken plek bij een oude brug en de duivel zat al te wachten. Deze zag hem komen aanrijden met achter op het paard een dame, de heilige Gertrudis. Daar schrok de duivel zo van dat hij op de vlucht sloeg!
Verder wees Guus op een zandsculptuur in de uiterwaarden van Maarten Inghels met de woorden SAVE OUR SOULS. Hiermee benadrukt deze kunstenaar onze kwetsbaarheid voor de immense kracht van het water. Zijn kunstwerk kan ook overstromen!
We verlieten Heppeneert en liepen kilometers over paden dwars door weilanden. Omdat het de laatste tijd veel geregend had, waren deze erg modderig en moesten we goed uitkijken waar we liepen om waterplassen te omzeilen. Toch vond iedereen het prima en heerste er een goede stemming. Halverwege pauzeerden we bij een bruggetje over een beek. Er was plaats genoeg om met z’n allen op het muurtje te zitten en de koffie met koek smaakte uitstekend. Daarna wandelden we verder, eerst een stuk over een verhard pad (tot ieders genoegen), toen weer een gedeelte met modder. Maar, eind goed, al goed, het allerlaatste stuk voerde ons langs een grindwinningsgebied met een mooi fiets/voetpad. Zo bereikten we Heppeneert weer. Guus gaf ons een uitleg in het kerkje over het beeld van Onze Lieve Vrouw van Rust. Volgens een legende zou dit beeldje eeuwen geleden in Elen aangespoeld zijn bij een overstroming van de Maas. Na een wonder werd er terplekke een kapelletje gebouwd. Later verhuisde het beeldje naar Maaseik en in de tijd van Napoleon werd het “verstopt” in Heppeneert. Achter Maria staat een man, waarschijnlijk de heilige Johannes. Maria is afgebeeld in zittende houding. Ze straalt gelatenheid uit, een serene rust. Vermoedelijk is het een afbeelding van Maria onder het kruis van Christus, samen met Johannes.
Het beeldje is in Antwerpen gemaakt, zo vertelde Guus, omdat er een “handje” op staat, een verwijzing naar de werkplaatsen in deze stad. Wie nog wat meer over de geschiedenis van Heppeneert wil weten vindt HIER een verwijzing naar een website met informatie.
Omdat het al laat geworden was, besloten we geen koffie meer te gaan drinken. We namen bij het kerkje afscheid van elkaar, nadat Gerard ons nog gewezen had op de komende activiteiten van DE DRIE RINGEN: het beschilderen van stenen en de Adventsmiddag.
Iedereen ging voldaan naar huis.

27 NOVEMBER 2024: DE FILOSOFIE VAN DE GESCHIEDENIS

Voor 17 aandachtige toehoorders sprak dr Detlef Rohling in de parochiezaal van de Heilig Hartkerk in Nieuwenhagen over de filosofie van de geschiedenis.
Hoewel de geschiedenis van de filosofie teruggaat tot de tijd van Socrates die in het jaar 399 vóór Christus is de filosofie van de geschiedenis nog een jonge discipline die zo’n 250 jaar geleden is ontstaan.
Lang was men van menig dat over geschiedenis in filosofische zin niets gezegd kon worden omdat het immers ging om concrete gebeurtenissen die er waren en een moment later al niet meer.
Dr Rohling koos als start de vraag ‘welke geschiedenis schrijven wij’. We beschouwen de geschiedenis om er iets van te leren in ons ‘hier en nu’.
De manier waarop we terugkijken naar de geschiedenis bepaalt de manier waarop we vooruitkijken.
Is de geschiedenis een last? Laten we ons erdoor motiveren? Of laat het ons min of meer koud? Alle drie deze houdingen kunnen ons, afhankelijk van de situatie waarin we ons bevinden, vooruit helpen. En dat is globaal wel onze houding. We willen vooruit.
We leven in een bewegende maar op dit moment vooral ook bewogen tijd. Wij hebben zoals we hier bij elkaar zitten de afgelopen decennia na 9/11 diverse crises meegemaakt, een multiple crisesperiode. We zien de maatschappij globaliseren en de techniek een vlucht nemen.
We zien voor het eerst in de wereldgeschiedenis dat niet alleen de natuur de bepalende factor is in de ontwikkeling van de planeet maar dat wij daar zelf een belangrijke factor is zijn, geen pleistoceen of holoceen maar ‘antropoceen’. Ook op sociologisch-politiek vlak zien we een toenemende transformatie van democratieën in autocratieën of dictaturen.
Alle reden dus om ons af te vragen: welke geschiedenis schrijven wij en hoe gaan we met die geschiedenis om.
Duidelijk is wel dat we vooruit kijken, al was het maar omdat we gezinnen vormen en nieuwe generaties ontwerpen. Onze richting is permanente vooruitgang en inmiddels is het zicht daarop niet meer onverdeeld positief.
Tot voor relatief kort werd onze visie op de geschiedenis en de ontwikkeling van de mensheid gedefinieerd vanuit  theologisch gezichtspunt. Er was daarbij sprake van een cirkelgang waar God aan het begin en einde stond zonder dat er wezenlijk iets veranderde. De aarde was op weg naar een voltooiing om weer opnieuw te beginnen.
Zo’n 250 jaar geleden begon dit apocalyptisch denken te veranderen en groeide de gedachte dat we als mensen niet alleen schepselen maar zelf ook scheppers zijn.
Veranderende factoren in het ontstaan en ontwikkelen van deze denkwijze zijn onder meer industrialisering, wetenschap en techniek, politieke revoluties, het ontstaan van de markteconomie en ook veranderende staatsvormen. Daarbij komt de ontwikkeling van middelen om de mensheid massaal te vernietigen. Daar zijn de laatste decennia de klimaatverandering, de digitalisering de globale communicatie bij gekomen.
De opeenvolgende wijsgeren hebben daar hun licht op laten schijnen waarbij ze elkaar aanvulden en opvolgden staand op de schouders van de reuzen uit het verleden of zich juist tegen elkaar afzetten, waardoor ze met twee tegenstrijdige lijnen aan elkaar verbonden zijn. Enerzijds een doorgaande ontwikkeling en daarnaast de beweging van these via antithese naar synthese.
In de geschiedenis die wij nu schrijven onderscheiden we drie modellen.
Het antiquarische model: waarbij we met eerbied en respect  naar onze geschiedenis kijken,  het goede proberen te bewaren en daar op voort te bouwen als we ons leven inrichten. De valkuil is dat we met onze rug naar de toekomst gaan staan en het oude gaan idealiseren wat remmend werkt op onze ontwikkeling. We zien het verdwijnen van zaken dan als een verlies.
Het monumentale model: hierbij laten we ons bij de constante beweging van onze omgeving inspireren door monumentale figuren en gebeurtenissen. We laten ons leiden door mensen ‘die geschiedenis hebben geschreven’.  Het enige dat zeker is dat niets zeker is en de ‘monumenten. dienen dan als baken. In die vaart der volkeren blijven echter ook mensen achter, de ‘kleinen’ de slachtoffers en gemarginaliseerden. Dit model lijdt ook aan een gebrek aan reflectie.
En dan is er nog het kritische model: dit bedoelt het antiquarische en monumentale model te corrigeren. Het doel is een ‘collectief gewetensonderzoek’, men wil zich verbeteren en is gericht op de toekomst.
Concluderend kunnen we zeggen dat het leven zowel behoefte heeft aan herinnering als aan vergeten. Onze opdracht is daarin onderscheid te maken, en een bijdrage te leveren aan de opvoeding voor de toekomst.
Na dit inleidende verhaal van dr Rohling was er pauze voor een kop koffie of thee met iets lekkers en ruimte om zijn woorden even te laten inzinken.
Na de koffie was er royaal de ruimte om vragen te stellen en van gedachten te wisselen.
Het was een heel boeiende middag waar je soms een speld kon horen vallen. Het was niet echt moeilijk om ‘bij de les te blijven’ want hoewel dr, Rohling niet bang is om hier en daar moeilijke termen te gebruiken, leidt zijn uitleg ertoe dat de filosofie heel dicht bij onze werkelijkheid komt.
De afspraak voor de laatste woensdagmiddag van november 2025, in de laatste week van het kerkelijk jaar, staat alweer in onze agenda!

De sheets van dr Rohling vindt u via de link hiernaast

===>

25 NOVEMBER 2024: GESPREKGROEP RONDOM SPIRITUALITEIT.

Op 14 oktober, 11 en 25 november 2024 hebben de sessies plaatsgevonden rondom het thema ‘gespreksgroep rondom spiritualiteit’. Deze sessies worden traditioneel geleid door ds. Kees Hollemans, maar deze moest zich om gezondheidsredenen terug trekken. Het gaat momenteel weer beter met Kees en we hopen hem in het nieuwe jaar weer te mogen begroeten.
Stichting DE DRIE RINGEN mocht zich gelukkig prijzen dat dr. Myriam Steemers bereid was de plotseling opengevallen plek van Kees in te nemen. In een drietal ochtenden gingen we in op vraagstukken, zoals:
- wat betekent spiritualiteit in mijn leven?
- wat geeft er richting in mijn leven?
- wat is mijn anker, mijn houvast?
- wie is mijn naaste/zijn mijn naasten?
- wat betekent spiritualiteit in onze cultuur?
- waartoe zijn we op aarde?
- waar willen we naar toe?
- hoe komen we daar?
Dit zijn allemaal grote vraagstukken, waar we met zijn allen op een open en prettige manier over hebben gesproken en onze gedachten gedeeld. We hebben geprobeerd met ons verstand invulling te geven aan deze thema's. Hierbij werd ook de filosoof Søren Kierkegaard (1813-1855) aangehaald die opmerkte: 'Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar het moet voorwaarts worden geleefd’.
Historisch gezien komen we uit een tijd waarin ons werd verteld ‘hoe het is’ en we zijn op weg naar een tijd waarin we zelf de keuzen moeten of mogen maken. Waar kunnen we onze inspiratie vandaan halen? Welke boeken, rituelen of filosofieën raken je persoonlijk?
In open tafelgesprekken hebben we geprobeerd te zoeken naar wat de spil is in ons spiritueel leven. Dit resulteerde in mooie, diepzinnige gedachtewisselingen. Men respecteerde elkaars manier van kijken. Duidelijke antwoorden kunnen er niet gegeven worden, daar is het leven te mysterieus voor, en bovendien zijn we nog op weg, maar we probeerden het onderwerp toch met woorden zo duidelijk mogelijk te benaderen en te ontleden.
Samenvattend kunnen we stellen:
- we zijn op aarde om iets te leren
- het gaat om de weg, niet het doel
- we struikelen regelmatig, we raken verdwaald of zijn het zicht op de weg kwijt
- we lopen stukken met elkaar op maar ook soms alleen
- gezond verstand is goed, maar kan ons ook in de weg staan
- antwoorden en keuzes wijzigen in de tijd
- aan het eind kun je pas zien waar je bent uitgekomen en terugkijken hoe je je weg bent gegaan.
Een van de deelnemers beschreef de bijeenkomsten als ‘goede voeding’.
Stichting DE DRIE RINGEN zal zich beraden hoe en wanneer er invulling wordt gegeven aan een vervolg op deze aard van een gespreksgroep rondom spiritualiteit.

21 NOVEMBER 2024: SAMEN ETEN & SAMEN KIJKEN - JAGTEN

Met 39 deelnemers was het volle bak tijdens de lunch-filmmiddag van 21 november. En terecht, het eten: preisoep en kaasbroodjes, zoals altijd verzorgd door Orma en Gerard, waren weer heerlijk en er klonken veel complimenten.
In zijn inleidingspraatje benadrukte Leo de noodzaak om tijdig te reserveren voor de activiteiten van DE DRIE RINGEN, en de lunch-filmmiddagen in het bijzonder, want vol is vol. Ook werd er gewezen op 2 bijzondere activiteiten kort voor en na Kerstmis. Te weten de Adventsmiddag op donderdag 12 december en de Nieuwjaarslezing met Henk Smeijsters op zaterdagmiddag 11 januari.
Daarna was het tijd om naar de indrukwekkende Deense film ‘Jagten’ te kijken van regisseur Vinterberg met een fantastisch spelende Mads Mikkelsen in de hoofdrol. Het is het verhaal van de kleuterleider Lucas waarbij de 5 jarige schattige kleine Klara geheel onterecht claimt dat Lucas haar misbruikt heeft. Hoewel er voldoende aanwijzingen zijn dat Klara, net zoals veel leeftijdsgenootjes, een levendige fantasie heeft, en ze ook zelf al vlug zegt ‘iets doms’ te hebben verteld, blijft men haar oorspronkelijke verhaal geloven. De hele dorpsgemeenschap gaat hierin mee en keert zich tegen Lucas waardoor zijn leven verandert in een hel.
Gedurende de film kon je een speld horen vallen. Na afloop werd er druk gepraat. Hoe kon het toch zijn dat er zoveel onrecht plaatsvond tegenover de leraar? Hoe kon het zijn dat vrijwel niemand twijfelde of het wel echt waar was?
Zoals zo vaak eerder, ontstond er een levendig gesprek waarin allerlei opmerkingen en meningen werden geuit. Het afsluitende applaus wees erop de de deelnemers een welbestede middag hadden gehad.

12 NOVEMBER 2024: LIMBURG HEEL APART, DE MINST NEDERLANDSE PROVINCIE

Een vijftiental geïnteresseerden in onze Limburgse geschiedenis luisterden vol aandacht naar het verhaal van Martin. Hij begon met te zeggen dat hij zichzelf meer thuis voelde in de Duitse en Belgische gebieden om ons heen dan in “Holland”. De taal speelde hierbij een belangrijke rol en ook de karaktereigenschappen. De provincie Limburg ontstond eigenlijk pas in 1939, maar daarvoor had deze streek een turbulente geschiedenis. Al vóór de Romeinse tijd werd er handel gedreven in vuursteen met de omringende gebieden. De löss maakte het mogelijk om graan te verbouwen en fruit te telen. Daardoor was onze streek economisch heel sterk. De Romeinen hadden veel villa’s in het huidige Zuid-Limburg. De garnizoenen waren hier gelegerd. Wij behoorden in grote lijnen tot het Frankische gedeelte in de Germaanse tijd. Verrassende informatie was dat Karel de Grote zeer waarschijnlijk in Meerssen geboren is! Na omzwervingen door de tijd van het Habsburgse Rijk en Bourgondische Rijk, kwam Martin tenslotte uit bij de 80-jarige oorlog. Tegen de heersende gedachte in, bleek ons uit Martins verhaal dat het verzet tegen de Spanjaarden juist in de zuidelijke Nederlanden begon en dat in deze streek veel Protestanten waren. Dat we hier in het zuiden nu juist een traditioneel katholieke regio zijn is te danken aan de planmatige eliminatie van deze protestanten door het Spaanse regime. Voor de ‘aanhangselvorm’ van Limburg is Frederik Hendrik, de jongste zoon van Willem van Oranje, verantwoordelijk. Hij wilde Maastricht hebben en om daar te komen veroverde hij onderweg het gebied langs de Maas.
Maastricht was een geliefde stad voor veel heersers. Napoleon maakte er een Franse stad van. Bij de machtsovername door de Fransen kwam er pas een werkelijk einde aan het Middeleeuwse gedachtengoed. Na de val van de Fransen werd koning Willem I aangesteld over het Nederlandse gebied, maar in 1830 kwam België in opstand en scheidde zich af in 1839. De Limburgers hadden niets op met de Hollanders en zouden zich het liefste bij België aangesloten hebben. Generaal Dibbets zorgde ervoor dat Maastricht Nederlands bleef.
Pas na de Eerste Wereldoorlog begon men zich Nederlander te voelen. Onze vroegere Duitse buren waren ineens niet meer onze vrienden. Bovendien ontwikkelde de mijnbouw zich en werd Limburg economsisch een heel belangrijke streek voor Nederland. Ook was de Limburger Ruys de Beerenbrouck in die tijd premier.
Tenslotte ging Martin nog in op De NSB beweging tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar benoemde ook het feit dat veel Joodse kinderen hier ondergedoken waren. Met name veel kinderen uit de Joodse Schouwburg in Amsterdam werden in Limburg ondergebracht.
Op school hebben we allemaal geleerd over de beroemde Februaristaking, maar bijna niemand weet dat de grootste antinazistische staking van Europa en de grootste staking uit de Nederlandse geschiedenis ooit, de Mijnstaking of Melkstaking in 1943 was.
Na de sluiting van de mijnen heeft Limburg economisch een enorme duikeling gemaakt. Intussen zit de provincie wel weer in de lift maar die gaat maar heel traag omhoog.
Alle toehoorders waren het erover eens dat Martin ons op een indrukwekkende manier had laten kennis maken met onze eigen geschiedenis. Zijn verhaal toonde aan dat, zoals overal ter wereld in alle tijden, de geschiedenisboeken geschreven worden vanuit het perspectief van het regerings/machtcentrum. In ons geval dus West Nederland / Holland.
Voor Limburg was bijvoorbeeld de Gouden Eeuw helemaal niet zo geweldig. In die tijd maakte Limburg helemaal geen deel uit van de Nederlanden. Het was een onbeduidende kolonie waar de ene veldslag na de andere werd geleverd en dat door het ene leger na het andere onder de voet werd gelopen. Hier wordt die periode dan ook de IJzeren Eeuw genoemd.
Al met al was het een zeer leerzame middag die werd onderbroken door een pauze met koffie/thee en lekkere zelfgemaakte Limburgse Pletskeskoek van Orma.

Martin attendeerde ons nog op het Koninklijk Limburgs Geschied- en Oudheidkundig Genootschap (LGOG), dat zich ervoor inzet de rijke Limburgse geschiedenis breder bekend te maken en het Limburgse Erfgoed te bewaren.

31 OKTOBER 2024: BLOEMBINDEN ROND ALLERZIELEN

Met een 9 tal dames kwamen we bij elkaar om een grafstuk te maken voor het Allerzielenfeest op 2 november aanstaande. Alle deelnemers maakten het stuk voor een dierbare. Daarom staken we een kaarsje aan om alle mensen te gedenken die we missen. Orma zette kort het ontstaan van het feest van Allerzielen uiteen. De oorsprong ligt bij het oud Keltische Samhainfeest, waarop aan het eind van de oogsttijd en het begin van het donker het nieuwe jaar begon. Men geloofde dat geesten van overledenen op die dag de oversteek van de onder naar de bovenwereld konden maken om de macht over te nemen en men maakte veel spektakelom deze boze geesten af te schrikken. Dit feest werd in de 9e eeuw door de Kerk geïncorporeerd als het Allerheiligenfeest, dat oorspronkelijk in mei werd gevierd maar toen naar eind oktober werd verschoven (maar het gebruik om boze geesten te verdrijven bleef in de gebieden van de Kelten gewoon bestaan). In de oosters orthodoxe kerken wordt Allerheiligen nog altijd gevierd op de 1e zondag na pinksteren. Het Allezielenfeest er aan toegevoegd op initiatief van de Benedictijner monniken in Cluny die de dag na Alleheiligen hun overleden medebroeders herdachten. Er is een nauwe samenhang met het Halloweenfeest dat ook in onze streken steeds vaker en uitbundiger wordt gevierd. De dag voor Allerheiligen werd Allerheiligen-avond (in het engels All Hallows-eve) genoemd zoals de dag voor kerst kerst-avond heet. Dat feest werd door emigranten meegenomen naar Amerika, daar werd Hallows-eve 'Halloween', en dat feest komt nu dus weer terug naar ons de oceaan over.

Daarna gingen we aan het werk, het was tenslotte een 'workshop'! Er was gezorgd voor een 'voorbeeldstuk' en voldoende plantenmateriaal en gereedschap om mee aan de slag te gaan. We maakten een krans, die de cirkel van het leven symboliseert. Er werd gewerk met uitgebloeid en verkleurd natuurlijk materiaal, symbool van de vergankelijkheid en plant-vruchten die het nieuwe leven in zich dragen. Ook werd vogelvoer verwerkt om vogeltjes en daarmee het leven naar het graf te lokken. Al het natuurlijke materiaal zal behalve aan de vogelts ook voedsel geven aan allerlei beestjes waardoor het geheel uiteindelijk zal vergaan en zo wordt terug gegeven aan de aarde. De cirkel van het leven.

Orma legde uit hoe men het maken van zo'n stuk kan aanpakken en liet zien welke technieken daarbij gebruikt kunnen worden.

Enthousiast ging iedereen aan de slag waarbij Orma beschikbaar was voor vragen en praktische hulp en natuurlijk was er ook koffie en thee met iets lekkers, hoewel men bij het creatieve enthousiasme soms de koffie bijna koud liet worden.

De resultaten mochten er zijn. Iedere deelnemer had dezelfde materialen ter beschikking maar alle stukken waren weer anders. en elkeen ging met een mooi persoonlijk stuk naar huis, echter niet zonder eerst spontaan een stevige hand hulp te hebben geboden bij het opruimen, dat scheelde een vracht werk. Dank daarvoor. Het was een mooie middag!

25 OKTOBER 2024: STRUINEN OP DE BRUNSSUMMERHEIDE - VRIJDAGWANDELING

Met 8 wandelaars vertrokken we vanaf de parkeerplaats voor een mooie herfstwandeling.
Gerard gaf aan dat de wandeling toch wel pittig was, maar tegelijk stelde hij ons gerust door te zeggen dat er een alternatieve route was op het einde om een “kuitenbijter” te omzeilen.
We liepen door een prachtig landschap met allerlei soorten bomen en struiken. Sommige ervan waren nog groen, andere al kaal, maar er waren er ook met prachtige herfstkleuren. Soms ploegden we door het zand, hier en daar omzeilden we een modderpoel, dan weer kwamen we op een verhard pad, maar het was altijd heuvelachtig. Dat was ook een uitdaging voor ons.
De uitgebloeide hei was nog goed te zien. Hier en daar zagen we wat paddenstoelen.
Als we een heuvel opgeklommen waren werden we beloond met een prachtig uitzicht.
Na een uurtje lopen kwamen op zo’n plek met een bank. Gerard vroeg ons of we hier al wilden pauzeren, maar zei erbij dat we nog niet op de helft waren. Unaniem besloten toen om nog verder te wandelen naar een volgende bank. Die kwam een kwartier later. De koffie en thee met een stroopwafel deed ons goed en opgeruimd gingen we verder. We genoten van het mooie uitzicht op de Sigrano groeve, waar zilverzand wordt gewonnen. Later kwamen we bij een grote zandvlakte. Gerard vertelde dat dit zand hier niet van nature was, maar dat het vrij was gekomen bij de ontginning van de bruinkoolgroeve Energie elders op de Brunssummerheide.
Onze inspanning werd echt beloond toen we aankwamen bij een vijver (ook weer een overblijfsel van de bruinkoolwinning) met een prachtige weerspiegeling van de bomen in herfstkleuren. Aan de bruine tint van het water was de oorsprong van deze vijver nog te zien.
We liepen daarna door een bos met een tapijt van bruine bladeren, alleen moesten we oppassen dat we niet over de wortels struikelden.
Tegen het einde van de wandeling kwam dan de zware klim. Vier diehards van het gezelschap kozen ervoor door te gaan, de andere vier maakten gebruik van de minder steile alternatieve route.
Toen we weer bij elkaar kwamen, besloten we om samen nog iets te drinken op het terras van het restaurant. Dat was een mooie afsluiting van een prachtige wandeling.

19 OKTOBER 2024: VRIENDENMIDDAG - DE CAMINO NAAR SANTIAGO DE COMPOSTELA

Om de VRIENDEN/DONATEURS van DE DRIE RINGEN te bedanken voor hun donaties organiseert onze stichting elk jaar een middag met een aantrekkelijk programma vergezeld van een hapje en een drankje. We mochten 32 van onze donateurs welkom heten.
Dit jaar vertelde Leo Arets ons over zijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostela die hij in 2019 gelopen had. Zijn verhaal werd afgewisseld met mooie luisterliedjes door Paul van Loo. Dit bleek een gouden combinatie.
Leo maakte eerst van de gelegenheid gebruik om de leden van de Programmaraad en het Bestuur aan de bezoekers voor te stellen. Jammer genoeg kon een aantal van hen, elk door persoonlijke omstandigheden, niet aanwezig zijn, maar de waardering voor hun bijdrage aan het Programma van DE DRIE RINGEN is er niet minder om.
Daarna volgde het verhaal van zijn pelgrimage. Eerst een theoretisch gedeelte: Wat is een pelgrimstocht? Hoeveel pelgrims zijn er wereldwijd? Wat zijn beweegredenen om een dergelijke tocht te maken? Welke verschillen zijn er? Zo legde hij uit, dat de meeste pelgrimages naar een bepaalde plaats gaan met een eigen vervoermiddel. Moslims gaan b.v. naar Mekka, katholieken naar Rome. Ze blijven daar dan een paar dagen.
De routes naar Santiago worden gelopen vanuit veel landen langs talrijke, min of meer vaste routes. Sommigen lopen vanuit huis, anderen kiezen bijvoorbeeld voor de Camino Frances (de Franse Weg) en lopen vanuit het kleine Franse plaatsje St. Jean Pied de Port naar het pelgrimsoord, vanwaar dagelijks zo'n 300 pelgrims op pad gaan. Dit is de route die Leo ook aflegde. Hij liep ongeveer 1000 km.

Natuurlijk vertelde hij de legende over de beenderen van apostel Jacobus de Meerdere die rond 813 na Chr. gevonden zouden zijn door een kluizenaar. De bisschop meldde dit aan de paus, die het als een wonder aanmerkte en een pelgrimsoord was geboren. Vanaf dat moment kwamen er veel pelgrims naar deze plaats. Het symbool van de Camino is de Jacobsschelp die elke pelgrim met zich meedraagt.

Leo vertelde uitvoerig over zijn belevenissen met veel humor, maar ook vanuit merkbaar innerlijk beleefde spiritualiteit. Vooral het saamhorigheidsgevoel kwam vanaf het begin sterk naar voren. Zo kocht op het station van Bayonne één persoon 12 treinkaartjes, naar de startplaats van de Camino, voor wildvreemde medepelgrims, omdat de tijd drong en de anderen anders de trein zouden missen. In de trein werd dat verrekend.
Ook in de hostels gaven de mensen elkaar tips over het vervolg van de reis en vonden er waardevolle internationale ontmoetingen plaats. De voertaal was over het algemeen Engels.
Soms kwam hij ook mensen tegen die zich opmerkelijk gedroegen of die vreemde verhalen vertelden, zoals een Ier die zich naakt wilde laten fotograferen voor een ijzeren kruis. Hij ontmoette zodoende een Koreaanse vrouw met wie hij jarenlang een relatie had. Deze man ging ’s nachts baden in een grote drinkbak voor koeien!!
Het landschap was afwisselend. In de Pyreneeën was het lichamelijk zwaar lopen met stijgen en dalen. Later, verderop in Spanje, was het dor en heet en waren er veel vliegen. Gemiddeld liep hij tussen de 25 en 30 km. per dag. Een enkele keer bleef hij twee dagen op een plaats, meestal in een wat grotere stad, om even bij te komen. Zeker als zijn voeten of knieën erg pijn deden. Toen hij een keer niet meer verder kon vanwege een stekende pijn in de knie hielp een klein en tenger vrouwtje uit India hem, door behalve haar eigen rugzak op haar rug ook nog zijn rugzak te dragen op haar buik. Ze ondersteunde hem tot aan het volgende hostel.
Gelukkig was er ook een mogelijkheid om je rugzak per auto te laten vervoeren naar de volgende plaats. Daar maakte hij de volgende dag gebruik van. Zo kwam hij na 39 dagwandelingen op zijn bestemming aan. In totaal was hij 6 weken onderweg geweest.
Eén van de gebeurtenissen die hem het meeste geraakt had, was het gesprek dat hij had met de boven genoemde Ierse man. Die vroeg of hij een gezin had. Leo toonde hem een foto van zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. De man zei: ‘Do you know how lucky you are? Do you really know that?’ ( Weet je wel hoeveel geluk je hebt? Weet je dat echt?) Leo was tot tranen toe geroerd.
Op deze tocht kom je inderdaad jezelf tegen. Je maakt je hoofd leeg en gaat dingen loslaten die je hinderen. Het verrijkt je leven.
Het was heel mooi dat de liedjes van Paul van Loo afgestemd waren op het verhaal van Leo. Tijdens het luisteren naar deze liedjes konden Leo's woorden even bezinken en nog beter tot je doordringen.
Maar er was niet alleen maar geestelijk voedsel. Omdat Leo’s tocht door Baskenland was gegaan had Orma, met hulp van Gerard, gerechtjes klaar gemaakt uit de Baskische keuken, zo kregen we 'polvorones' bij de koffie, koekjes met amandel of anijssmaak. Na de lezing werd er 'tinto de verano' geserveerd als drankje, vergezeld van pintxos (een soort tapas): tortilla de patatas, stokbroodje met krab/eiersalade en garnaal en een stokbroodje met tonijn/olijvensalade en ansjovis. Het koude soepje heette 'salmorejo'. Een uitgebreid assortiment dus.
Er werd onder het genot van deze hapjes en drankjes, en ook bij de vaat met dank aan de vele helpende handen, nog lang nagepraat en iedereen ging voldaan naar huis, naar lichaam en naar geest.

Hiernaast vindt U een impressie van deze fijne ontmoetingsmiddag, waarvoor we, met dank aan Paul van Loo, zijn mooie Pelgrimslied mochten gebruiken.

17 OKTOBER 2024: SAMEN ETEN & SAMEN KIJKEN - DE MAN UIT ROME

Tijdens de eerste lunch-filmmiddag van het seizoen 24-25 was het St. Jansheem weer gezellig gevuld. De uitgebreide broodlunch was extra aantrekkelijk door de heerlijke eigen gemaakte bloemkoolsoep en mexicaanse flapjes.
Het lekkere eten werd beloond met een applaus van de 32 deelnemers.
Als film was gekozen ‘De man uit Rome’. Met deze man is een onderzoekspriester bedoeld die door het Vaticaan is uitgezonden om te onderzoeken in hoeverre bijzondere gebeurtenissen, die door de plaatselijke bevolking al snel voor wonderen worden aangezien, het ook werkelijk zijn. In het verhaal worden ‘de tranen van de wenende Maria’ uit het Limburgse Brunssum uit 1995 gebruikt als opstap in het verhaal.
Het begin van het verhaal in de film mag dan gestoeld zijn op een echte gebeurtenis, het boeiende verhaal dat volgt gaat zijn eigen weg en het volgt de sceptische onderzoekspriester Filippo op de voet. De kijker wordt meegenomen in de twijfels waar hij zelf mee worstelt. Hij is uit eigen ervaring bekend met dergelijke onderzoeken en heeft inmiddels ervaren dat er vrijwel nooit sprake is van een bovennatuurlijk verschijnsel dat een wonder mag worden genoemd.
Hij is ervan overtuigd dat er bedrog in het spel is. De grimmige dorpsgemeenschap is diep getraumatiseerd door een eerdere gebeurtenis en klampt zich vast aan de tranen van het Mariabeeld. Aangetrokken en ontregeld door de zwijgende Thérèse, die de tranen ontdekte, raakt Filippo verwikkeld in het verdriet van het dorp en in een serie schijnbaar wonderlijke gebeurtenissen die zijn zekerheden over zijn roeping als priester en als mens onderuithalen. Opvallend waren bovendien de prachtige opnamen van het Limburgse landschap.
Gedurende de hele film kon je in het zaaltje een speld horen vallen. De zin uit het begin van de film: ‘liever een zachte leugen dan de pijn van de waarheid’ leek de kijkers aan het denken te zetten over hun eigen zicht op geloof, hoop en de magie van wonderen.
Nog een beetje beduusd van de film werd er daarna koffie, thee en een snack aangeboden. Aan de tafels werd er druk verteld. Na de gezamenlijke terugblik, waarin iedereen zijn reactie kon geven, stroomde het zaaltje langzaam leeg.

9 OKTOBER 2024: SOEFISME, HET PAD VAN HET HART - LEZING ANNA MARIA BRASSÉ

Op 9 oktober j.l. mochten we ons voor de tweede keer verheugen op een lezing over het Soefisme, met de titel 'Het Pad Van Het Hart' opnieuw voorgedragen door mevr. Anna Maria Brassé. Ze zegt van zichzelf geen autoriteit te zijn op het vlak van Soefisme, maar iemand die zoals velen een spiritueel pad begaat met als einddoel de Eenheid met God.
Deze lezing richtte zich op de soefi-psychologie, die een duidelijke structuur kent van de menselijke individualiteit. Het begrippenkader is ontleend aan de Koran, die wordt gezien als bron van de Goddelijke Intelligentie die door de profeet heen sprak.
De structuur bestaat uit 3 elementen die samen de persoon vormen:
A: Het ego-zelf, het natuurlijke of vleselijk zelf. Vaak herkenbaar in de persoonlijkheid. Uitingen komen voort uit het lichaam dat wil overleven. Het genot is grenzenloos en dient gematigd te worden.
B: Het hart, de kern van ons wezen of de ziel en in staat het meest omvattende of begrijpende te kennen. Het hart kan onder invloed van het ego of de Geest staan.
C: De Geest, het spirituele-zelf, de essentie van het leven zelf. De Geest is verbonden met de Eenheid. Het kan zijn boodschappen naar het hart sturen en maakt gebruik van de rede, bespiegeling en het geweten.
Hieruit kan men concluderen dat de individualiteit (eigen aard of persoonlijkheid) oftewel de totaliteit van de persoon, het gevolg is van de relatie het ego-zelf, het hart en de Geest. Het soefi-pad bewandelen betekent: het transformeren het ego (sterf voordat je sterft), het zuiveren van het hart en het activeren van de Geest.
Hierbij dienen we rekening te houden dat de mens in twee werelden leeft: 1. de uiterlijke, tastbare en materiële wereld en 2. de innerlijke, ongeziene en bovennatuurlijke wereld. Het hart wordt vanuit deze twee werelden beïnvloed. Het ego bedient zich van de uiterlijke wereld. Werkt het ego sterk in op het hart, dan versteend het hart. Het wordt letterlijk hard. Werkt anderzijds de Goddelijke Essentie van de Geest in op het hart, dan werkt het als een transformator een geeft de Goddelijke Energie door aan het ego dat hierdoor zelf transformeert en zachter wordt.
Samengevat is het hart het middelpunt van de individuele psyche. Het bevindt zich in het spanningsveld tussen de twee polen van het ego en de Geest en door bemiddeling van het hart komt de menselijke psyche tot volkomenheid, tot volledig mens-zijn.
In de pauze genoten alle deelnemers van de zelfgemaakte boterkoek van Orma bij een kopje koffie of thee.
In de tweede helft van de lezing werden er diepzinnige teksten van Rumi uitgedeeld en gingen de deelnemers in gesprek over hetgeen hen raakte bij deze teksten en de voorgaande beschouwingen.
Er volgde een hartelijk dankwoord en applaus voor mevr. Anna Maria Brassé en daarmee kwam er een einde aan een verrijkende middag.

30 AUGUSTUS 2024: WERVELENDE WORM BIJ WÜRSELEN - VRIJDAGMIDD. WANDELING

Om 13.30 waren alle 16 deelnemers gearriveerd op de parkeerplaats van restaurant Teuterhof. Ruud nam ons mee naar de overkant, waar het pad langs de Worm begon. We hadden dus zicht op dit riviertje toen hij ons uitgebreid vertelde over de geschiedenis en de wetenswaardigheden van de Worm.
De bron van de Worm ligt in het Aachener Wald en na 35 kilometer mondt ze in Heinsberg uit in de Rur. De naam heeft een Keltische oorsprong. Omdat in die tijd (de Keltische periode loopt van 800 tot 50 voor Christus) de warmwaterbronnen van Aken hun water nog afgaven aan de rivier kreeg deze de naam “bormo”, dat warm water of warme beek betekende. Later is deze term verbasterd tot Worm (Nederlands) of Wurm (Duits). Eerst stroomde het water nog door het stadscentrum van Aken via een open beekloop en zorgde daar voor de watervoorziening, maar tegenwoordig wordt het via buizen onder de stad door geleid.
Ruud legde ook uit dat het in de afgelopen eeuw slecht gesteld was met de waterkwaliteit van de Worm door dat verschillende fabrieken en de mijnen hun afvalwater loosden in de rivier. De visstand ging daardoor snel achteruit. Gelukkig wordt er de laatste jaren hard gewerkt om de waterkwaliteit sterk te verbeteren. Er zijn in totaal 15 Duitse en Nederlandse rioolwaterzuiveringsinstallaties langs de Worm. Deze geven het gezuiverde water af aan de rivier.
De Worm werd voor een gedeelte gekanaliseerd in het verleden, maar daar is men van terug gekomen na verschillende overstromingen. Tegenwoordig laat men de rivier juist weer meanderen. Dat komt ook ten goede aan het landschap.
Dat konden we tijdens de wandeling ook zien. De rivier wringt zich soms wel 60 meter diep door de zandsteen en vormt dan een nauw dal, terwijl in de verdere loop het water trager door weilanden loopt. Hier grazen Gallowayrunderen.
We hadden geluk met het weer. Enkele dagen geleden zag het er naar uit dat het heel warm zou worden, daarna werd er regen voorspeld, maar wij liepen bij een aangename temperatuur van 21 graden en het was droog.
Na een dik uur wandelen bereikten we een mooie plaats om koffie/thee pauze te houden: een houten schuilhut met bankjes, die voldoende plaats boden aan ons gezelschap.
De spinnen hadden hun best gedaan om het plafond te versieren met prachtig spinrag. Het was dan ook niet vreemd dat zich als het ware vanzelf hele verhalen ontsponnen, die we met elkaar deelden. Zo werd er gesproken over het ontstaan van Limburg in vroegere tijden en over het Wilhelmus: wie was eigenlijk de componist en wie de schrijver? En wie was de koning van Hispanje. En dan het Duitse bloed? Ok. Duits is Diets. Heel interessant, maar we vervolgden toch maar onze weg. We liepen op goed begaanbare bosrijke paden met prachtige uitzichten op de Worm en het dal weer richting restaurant Teuterhof, waar we met een aantal mensen nog genoten van een hapje en een drankje.
We bedanken de wandelcommissie weer voor deze prachtige middag!